چو آمد بنزديك اروند رود

فرستاد زى رودبانان درود

بران رودبان گفت پيروز شاه

كه كشتى بر افگن هم اكنون براه‏

مرا با سپاهم بدان سو رسان

از اينها كسى را بدين سو ممان‏

بدان تا گذر يابم از روى آب

بكشتى و زورق هم اندر شتاب‏

نياورد كشتى نگهبان رود

نيامد بگفت فريدون فرود

چنين داد پاسخ كه شاه جهان

چنين گفت با من سخن در نهان‏

كه مگذار يك پشه را تا نخست

جوازى بيابى و مهرى درست‏

فريدون چو بشنيد شد خشمناك

از ان ژرف دريا نيامدش باك‏

هم آنگه ميان كيانى ببست

بر ان باره تيزتك بر نشست‏

سرش تيز شد كينه و جنگ را

بآب اندر افگند گلرنگ را

ببستند يارانش يك سر كمر

هميدون بدريا نهادند سر

بر آن بادپايان با آفرين

بآب اندرون غرقه كردند زين‏

بخشكى رسيدند سر كينه جوى

به بيت المقدس نهادند روى‏

كه بر پهلوانى زبان راندند

همى كنگ دژ هودجش خواندند

بتازى كنون خانه پاك دان

بر آورده ايوان ضحاك دان

چو از دشت نزديك شهر آمدند

كز ان شهر جوينده بهر آمدند

ز يك ميل كرد آفريدون نگاه

يكى كاخ ديد اندر آن شهر شاه‏

فروزنده چون مشترى بر سپهر

همه جاى شادى و آرام و مهر

كه ايوانش برتر ز كيوان نمود

كه گفتى ستاره بخواهد بسود

بدانست كان خانه اژدهاست

كه جاى بزرگى و جاى بهاست‏

بيارانش گفت آنكه بر تيره خاك

بر آرد چنين بر ز جاى از مغاك‏

بترسم همى زانكه با او جهان

مگر راز دارد يكى در نهان‏

ببايد كه ما را بدين جاى تنگ

شتابيدن آيد بروز درنگ‏

بگفت و بگرز گران دست برد

عنان باره تيزتك را سپرد

تو گفتى يكى آتشستى درست

كه پيش نگهبان ايوان برست‏

گران گرز برداشت از پيش زين

تو گفتى همى بر نوردد زمين‏

كس از روزبانان بدر بر نماند

فريدون جهان آفرين را بخواند

باسب اندر آمد بكاخ بزرگ

جهان ناسپرده جوان سترگ‏